Weesp, vestingstad, monumentenstad.

Door haar gunstige en strategische ligging – op de grens van Utrecht en Holland- ontwikkelde Weesp zich al vroeg in haar geschiedenis tot vestingstad. Zo zou dat vele eeuwen blijven. Vroeger waren bewoners van een stad samen verantwoordelijk voor hun eigen verdediging en veiligheid, voor hun eigen zieken en wezen, hun eigen zielenheil en bestuur, en ze bouwden daarvoor de voorzieningen. De Weespers  waren trots op hun stad en zetten zich in voor haar bloei en hun elite kon leven in welvaart en  wonen op stand.

In onze tijd hoeft niet elke stad meer haar eigen verdediging te organiseren; de schansen en forten hebben hun functie verloren, en andere taken gekregen. Maar grachten en stegen zijn gebleven, vele  oude woningen  en publieke gebouwen behielden hun functie. Vaak dankzij de zorg en liefde van de Weesper voor zijn monument  zijn zij in gebruik gebleven.

Daarom  kunnen we nu leven, wandelen en winkelen in een stad waarin haar verleden zichtbaar is gebleven. Waar dat gebeurt, wordt het heden intenser beleefd. Geen wonder dat steeds meer mensen in Weesp willen wonen en dat de stad groeit en zich verheugt over zijn toekomst. Maar geen toekomst kan geven wat het verleden ons schonk. Daarom  koesteren wij onze  monumenten, onze straatjes, steegjes en onverwachte doorkijkjes. En de Vecht blijft onverstoorbaar onze stad verwennen.